زبان بدن در شاهنامه فردوسی از آغاز تا جنگ بزرگ کیخسرو

ارتباط غیرکلامی، ارتباطی است که حالت‏ها و حرکات بدن و چهره در برقراری آن نقش عمده‏ای ایفا می‏کنند. این ارتباط گاه همراه گفت‏وگو و گاهی بدون آن انجام می‏پذیرد. فردوسی شاعر توانا و حماسی ایران است که اثر جاودانه‏اش شاهنامه صرفاً به سبب جنبه‏های ادبی مقبولیت زیادی نزد همگان نیافته و مورد توجه اهل ادب قرار نگرفته است. پژوهش حاضر برآن است تا نقش ارتباط غیر کلامی و زبان بدن در شاهنامه و چگونگی استفاد? فردوسی از آن را مورد بررسی قرار دهد. این بررسی، با نگاهی میان رشته‏ای و با بیان نظریه‏های متفاوت دربار? ارتباطات غیرکلامی، زبان بدن در داستان‏های فردوسی را مورد بررسی قرار می‏دهد تا علاوه بر اینکه چگونگی تأثیر زبان بدن بر داستان‏های فردوسی نمایان ‏شود، معلوم گردد که فردوسی به کدام یک از حالات و حرکات بدن بیشتر توجه داشته‏است. حاصلِ این بررسی علاوه بر شناخت بیشتر فردوسی، آشنایی با سبک او و چگونگی القای احساسات و عواطف توسط شخصیت‏های داستان‏های وی می‏باشد و اینکه فردوسی برای القای بهتر احساسات و افزایش ظرفیت نمایشی داستان‏هایش، چگونه از زبان بدن بهره برده‏است. واژگان کلیدی: فردوسی، شاهنامه، ارتباط، ارتباط غیرکلامی، شخصیت پردازی